Vriend en vijand was het ermee eens, het was voor de val van het kabinet een grote proemenpot aan het worden. Na veel jaren met slepende affaires is het gevallen over de toeslagenaffaire. Maar wat de laatste druppel was, die de emmer deed overlopen, ging over iets anders.

De drie coalitiepartners ergerden zich aan de wens van de VVD om het kabinet niet te laten vallen. En vooral aan de eis van premier Rutte dat de ministers van de coalitiepartijen ook moesten garanderen dat hun Tweede Kamerfracties unaniem achter het kabinet zouden staan. Anders, zo dreigde Rutte, schuif ik de verantwoordelijkheid voor de val in jullie schoenen. Dat schoot CDA, D66 en CU in het verkeerde keelgat.

De val van het kabinet betekent dat politieke partijen, veel eerder dan oorspronkelijk gepland, aan de slag gaan met hun verkiezingsprogramma. Na Prinsjesdag waren de diverse partijen elkaar de vlooien aan het afvangen en waren al met de verkiezingen bezig. Net of ze niets geleerd hadden van de afgelopen jaren. Meer met zichzelf bezig dan met de inhoud. De coalitie partijen draaien soms 180 graden met hun standpunten om maar de kiezers te paaien. Iedere partij schijnt te weten hoe het met Nederland en zijn inwoners gaat. Maar wat de burgers echt bezig houdt weten velen niet. Echter hoop ik van harte dat men niet vergeten is wat er de afgelopen jaren gebeurd is. De verkiezingen bij de provinciale staten bracht al een verschuiving op politiek gebied. De minister-president had een kort geheugen, maar hopelijk blijft men actief herinneren wat er gebeurd is en weet dat het anders moet.

Ik wens iedereen veel wijsheid in het stemhokje op 22 november.

Gerrit Vossers